De dood op het werk

Het is een paar weken na mijn vertrek. Er staat me nog één laatste ding te doen. Ik schrijf twee brieven. Aan twee weduwen. Om het daarmee rond te maken. Zoals ik daar vanuit mijn rol bij betrokken was. Ik sluit niets af als mens. Deze twee overlijdens blijven voor altijd verbonden aan mijn tijdperk bij deze organisatie. De dood, rauw en hard. De dood, ingesloten en liefdevol. Deze doden maken voorgoed deel uit van de historie van deze organisatie. En zijn voorgoed deel van mijn herinnering. Als ik er aan terug denk ben ik weer geraakt.

Wat te doen als een van jouw medewerkers sterft? Tijdens het werk. Of in korte tijd na een ziekbed. En wat als twee overlijdens elkaar snel opvolgen? Wat staat je te doen als leider van een organisatie? Hoe geef je bedding aan het verlies en de rouw? Hoe maak je ‘holding space’ voor jouw medewerkers?

Hoe geef je ruimte aan verlies en verdriet?

Afgelopen jaar kwam dit twee keer op mijn pad. In twee maanden tijd verloren wij twee medewerkers. Ook nog van dezelfde afdeling. Een daarvan tijdens werktijd in aanwezigheid van collega’s. Het was een schok. Indrukwekkend, verdrietig, intens, verbindend. Ik durf te zeggen dat we hier als organisatie goed mee zijn om gegaan.

Ruimte geven aan het verlies en de rouw, daar begint alles mee.

Direct contact met de familie. Goed communiceren in de hele organisatie. Samen zijn met collega’s. Gevoel delen. Verhalen ophalen. Oog voor nazorg en mogelijke trauma ervaring. Een mooie herdenkingsplek inrichten. Ruimte geven aan collega’s het op hun manier te doen. Spreken op het afscheid. Een gedenkboek maken met krabbels van collega’s en foto’s van de voorbije jaren. Thuis op bezoek gaan.

En daarna? Er over blijven spreken met elkaar voor wie dat nodig heeft.

Op het moment dat het gebeurde was er voor mij maar één prioriteit. Dit goed en zorgvuldig doen. Ieder detail.

Een overlijden tijdens het werk is een heftige gebeurtenis. Ineens sta je er midden in. Er is geen ontkomen aan, er moet iets op dat moment.

Wat betekende dit voor mij?

Een halve minuut had ik nodig om verschrikt om me heen te kijken. Daarna kwam ik tot mezelf. En ben ik gaan handelen. Al het andere aan de kant, niet belangrijk. Ik voelde me als leider verantwoordelijk dit tot in de puntjes goed en zorgvuldig te doen. Oog voor detail. Iedere nuance maakt het verschil. Je kunt het maar 1x goed doen.

Misschien niet vanzelfsprekend voor iedere leider, dealen met de dood. In mijn leven was de dood er al van kinds af aan. Veel en vaak onverwacht. Iets in mij maakt makkelijk contact met de dood. Ervan weglopen, dat zeker niet. Echt, het ergste lijkt me voor familie als er geen warm contact is vanuit het werk. De plek waar iemand een groot deel van de week door brengt.

Holding space, ook voor de leider

Er was ook aandacht voor mij in die intense periode. Ik kon terugvallen op mijn managementteam, collega directeuren belden me regelmatig om te checken hoe het ging, medewerkers mailden me of liepen binnen om te vragen hoe het met mij was. Thuis alle steun. Ik kan veel dragen en het is fijn als je voelt dat je gedragen wordt.

Gevoel van verbinding

Ondanks het verdriet en de heftigheid was er enorm veel verbinding in de organisatie. Alsof 130 collega’s één waren. Medewerkers vertelden me dat ze trots waren onderdeel van deze organisatie te zijn in hoe de sfeer, de verbinding en het samenzijn was. Dat gaf ook mij veel bevestiging en kracht. Na mijn afscheid bij deze organisatie vroeg iemand aan mij naar hoe ik terug keek op anderhalf jaar klus.

Het meest waardevolle wat ik als mens en leider heb kunnen doen was er zijn voor mensen en ruimte geven aan eigenheid. Op een bepaalde laag gaat dat boven alles uit.

Terug naar de stilte

Waarom deze blog? Omdat ik niet wil vergeten. Me bewust wil zijn van het leven. Mezelf gun om weer mijn geraaktheid te voelen. In stilte wil herbeleven hoe het was. Uit te dragen waarom het zo belangrijk is ruimte te maken voor verlies en rouw op het werk.

Omdat er over vertellen maakt dat mensen niet vergeten worden.

Terug